Στα σκουπίδια 1.300 κιλά τρόφιμα το χρόνο
Ενα από τα βασικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της εντατικής γεωργίας, όσον αφορά τη σκοπιμότητα για περαιτέρω ανάπτυξη της βιοκαλλιέργειας και της εκτατικής γεωργίας, «είναι ότι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο πλανήτης δεν θα είχε επάρκεια σε τρόφιμα και το πρόβλημα της πείνας θα γινόταν πολύ πιο έντονο».
Ποια όμως είναι η πραγματικότητα; Θα μπορούσαν οι χαμηλότερες στρεμματικές αποδόσεις της βιολογικής και της εκτατικής γεωργίας να καλύψουν τις ανάγκες σε τροφή; Στα ερωτήματα αυτά αλλά και σε αρκετά άλλα έρχεται να απαντήσει μια νέα μελέτη του FAO (Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων του ΟΗΕ). Μεταξύ των βασικών αποτελεσμάτων της έρευνας (Global Food Losses and Food Waste) που πραγματοποίησε για τον FAO το Σουηδικό Ινστιτούτο Τροφίμων και Βιοτεχνολογίας είναι ότι οι πλούσιες χώρες πετούν στα σκουπίδια σε ετήσια βάση 222 εκατ. τόνους τροφίμων (κυρίως φρούτα και λαχανικά), δηλαδή περισσότερα από αυτά που παράγει η υποσαχάρια Αφρική.
Η μελέτη όμως δεν σταματά εκεί, αλλά προχωράει περισσότερο και αναλύει το είδος της σπατάλης σε σχέση και με την οικονομική ανάπτυξη της κάθε χώρας.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν, το 1/3 της τροφής που παράγεται στον πλανήτη καταλήγει στα σκουπίδια, και μάλιστα χωρίς να περάσει καν από το τραπέζι μας. Tι σημαίνει αυτό; Οτι αγοράζουμε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες τροφίμων, σχεδιάζουμε λάθος τις αγορές μας, υποκύπτουμε στη γοητεία της καλής εικόνας και εμφάνισης των τροφίμων, με αποτέλεσμα: Κάθε χρόνο χάνονται από την παραγωγή στη διάθεση ή πετιούνται ως απορρίμματα 1,3 δισ. μετρικός τόνος τροφίμων, το ένα τρίτο της ετήσιας παγκόσμιας παραγωγής.
Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα συγκλονιστικά στοιχεία, οι βιομηχανικές χώρες «πετούν», πριν αλλοιωθούν, 670 εκατ. τόνους τροφής, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες «χάνουν» κατά την παραγωγή, τη μεταποίηση και τη διανομή 630 εκατ. τόνους. Δηλαδή, κάθε χρόνο, περισσότερα από 1,3 τόνος τρόφιμα καταλήγουν στα σκουπίδια. Μετά τα εντυπωσιακά αυτά ευρήματα, προτείνεται στις αναπτυσσόμενες χώρες να βελτιώσουν την παραγωγή, αλλά κατά κύριο λόγο τα δίκτυα διανομής, έτσι ώστε να μειωθεί η σπατάλη της τροφής, ενώ για τις βιομηχανικές χώρες η σύσταση είναι απλώς να μειωθεί η σπατάλη.
Οι καταναλωτές, από τη μεριά τους, αφενός δεν θα πρέπει να αγοράζουν τρόφιμα με κριτήριο μόνο την εμφάνιση και αφετέρου πρέπει να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις προσφορές «παίρνεις 3 πληρώνεις 2», καθώς τις περισσότερες φορές έχουν λήξει πριν τα καταναλώσουμε.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα τα μεγέθη, ένας κάτοικος της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής πετάει ετησίως 100 κιλά τροφής, ενώ αντίστοιχα ένας κάτοικος της υποσαχάριας Αφρικής μόλις 6 - 11 κιλά το χρόνο. Ετσι, η ανάγκη αφύπνισης του κοινού μέσα από εκστρατείες ενημέρωσης σε σχολεία αλλά και γενικότερα μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που θα διδάξουν στους καταναλωτές ότι «είναι απαράδεκτο να πετάς τρόφιμα στα σκουπίδια, χωρίς λόγο» αναφέρεται ως αναγκαία λύση για την απάλειψη του παράδοξου αυτού φαινομένου.
Πιο συγκεκριμένα, στις αναπτυσσόμενες χώρες προτείνεται η ενίσχυση της αλυσίδας τροφοδοσίας τροφίμων με το να υποβοηθηθούν οι μικροί αγρότες για να συνδεθούν απευθείας με τους αγοραστές αλλά και μεγαλύτερες επενδύσεις στις υποδομές, τη μεταφορά, την επεξεργασία και τη συσκευασία. Αλλωστε, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να περιορίζεις την απώλεια από το να αυξάνεις την παραγωγή των τροφίμων για να θρέψεις έναν παγκόσμιο πληθυσμό που ολοένα αυξάνεται.
Tου ΗΛΙΑ ΚΑΝΤΑΡΟΥ
Η μελέτη όμως δεν σταματά εκεί, αλλά προχωράει περισσότερο και αναλύει το είδος της σπατάλης σε σχέση και με την οικονομική ανάπτυξη της κάθε χώρας.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν, το 1/3 της τροφής που παράγεται στον πλανήτη καταλήγει στα σκουπίδια, και μάλιστα χωρίς να περάσει καν από το τραπέζι μας. Tι σημαίνει αυτό; Οτι αγοράζουμε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες τροφίμων, σχεδιάζουμε λάθος τις αγορές μας, υποκύπτουμε στη γοητεία της καλής εικόνας και εμφάνισης των τροφίμων, με αποτέλεσμα: Κάθε χρόνο χάνονται από την παραγωγή στη διάθεση ή πετιούνται ως απορρίμματα 1,3 δισ. μετρικός τόνος τροφίμων, το ένα τρίτο της ετήσιας παγκόσμιας παραγωγής.
Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα συγκλονιστικά στοιχεία, οι βιομηχανικές χώρες «πετούν», πριν αλλοιωθούν, 670 εκατ. τόνους τροφής, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες «χάνουν» κατά την παραγωγή, τη μεταποίηση και τη διανομή 630 εκατ. τόνους. Δηλαδή, κάθε χρόνο, περισσότερα από 1,3 τόνος τρόφιμα καταλήγουν στα σκουπίδια. Μετά τα εντυπωσιακά αυτά ευρήματα, προτείνεται στις αναπτυσσόμενες χώρες να βελτιώσουν την παραγωγή, αλλά κατά κύριο λόγο τα δίκτυα διανομής, έτσι ώστε να μειωθεί η σπατάλη της τροφής, ενώ για τις βιομηχανικές χώρες η σύσταση είναι απλώς να μειωθεί η σπατάλη.
Οι καταναλωτές, από τη μεριά τους, αφενός δεν θα πρέπει να αγοράζουν τρόφιμα με κριτήριο μόνο την εμφάνιση και αφετέρου πρέπει να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις προσφορές «παίρνεις 3 πληρώνεις 2», καθώς τις περισσότερες φορές έχουν λήξει πριν τα καταναλώσουμε.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα τα μεγέθη, ένας κάτοικος της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής πετάει ετησίως 100 κιλά τροφής, ενώ αντίστοιχα ένας κάτοικος της υποσαχάριας Αφρικής μόλις 6 - 11 κιλά το χρόνο. Ετσι, η ανάγκη αφύπνισης του κοινού μέσα από εκστρατείες ενημέρωσης σε σχολεία αλλά και γενικότερα μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που θα διδάξουν στους καταναλωτές ότι «είναι απαράδεκτο να πετάς τρόφιμα στα σκουπίδια, χωρίς λόγο» αναφέρεται ως αναγκαία λύση για την απάλειψη του παράδοξου αυτού φαινομένου.
Πιο συγκεκριμένα, στις αναπτυσσόμενες χώρες προτείνεται η ενίσχυση της αλυσίδας τροφοδοσίας τροφίμων με το να υποβοηθηθούν οι μικροί αγρότες για να συνδεθούν απευθείας με τους αγοραστές αλλά και μεγαλύτερες επενδύσεις στις υποδομές, τη μεταφορά, την επεξεργασία και τη συσκευασία. Αλλωστε, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να περιορίζεις την απώλεια από το να αυξάνεις την παραγωγή των τροφίμων για να θρέψεις έναν παγκόσμιο πληθυσμό που ολοένα αυξάνεται.
Tου ΗΛΙΑ ΚΑΝΤΑΡΟΥ
ΠΗΓΗ: ΟΙΚΟ Καθημερινής
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας!